In de botanische tuin zit op een bank een vrouw in het zwart. Ter hoogte van haar veterlaars is haar satijnen kous stuk en toont haar witte huid. In gedachten verzonken zet ze mij aan het denken. Ze lijkt op weg naar huis van een feestje dat tot deze ochtend heeft geduurd. Ze zit daar alsof ze alles op een rij wil zetten. Misschien heeft ze het op het feestje uitgemaakt met haar lief. 

Ze herinnert me aan een vrouw uit een verhaal dat ik nooit heb afgemaakt. Het vriendinnetje van de broer van mijn getroebleerd hoofdpersonage dat heimelijk verliefd op haar is. Maar in plaats van met een ladder in de kous te vertrekken van het feest, kwam zij met een ladder in haar kous zijn feest en zijn leven binnengewandeld. Allebei dragen ze de ladder alsof het zo hoort. 

Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat ze ook lijkt op het ex-liefje van een vriend die ik nooit meer zie. Ouder heeft ze iets van haar toen al tragische lichtheid verloren. En ten slotte doet ze me denken aan Louki uit Dans le café de la jeunesse perdue van Patrick Modiano.

In de botanische tuin lijkt de vrouw een silhouet dat scherp aftekent tegen de grillen van het modebeeld dat het stadsbeeld straks geel-blauw-groen-oranje-rood-paars zal kleuren als de massa, ontwaakt, aan zijn consumptiebehoeften moet voldoen.  Dan zal de vrouw in het zwart als de schone slaapster slapen, zich niet bewust dat zij als personage voor eeuwig is, zoals het zwart waarin ze zich tooit de modekleur voor eeuwig is. Hoewel, het medium kan grillig zijn, één klik volstaat. 

Als ik opkijk van mijn laptop is zij verdwenen. Wat blijft, de indruk. Als van een foto het negatief.

Lees: Dans le café de la jeunesse perdue van Patrick Modiano.