Ik had haar gevraagd of ze met me wou trouwen als ik haar een huis met zicht op zee zou kopen. Ze was me opgevallen te midden van het volk op de kermis in haar dorp. Het was een bloedhete dag. Ze droeg een rieten hoed, een witte blouse en een plooirok met ballerina’s. Ze had een beer gewonnen. Daarna had ze smoutebollen gekocht. Het poedersuiker bedekte haar neus. Daarna kocht ze nog ijs. En daarna een suikerspin. In de botsauto’s vroeg ik me af of ik tegen haar aan kon botsen. Maar dat leek me ongepast. De hele dag hield ik haar in de gaten. Ze kreeg maar niet genoeg van de kermis. Ze ging wel tien keer in het rad. De rups, de draaimolen, eendjes vangen, het schietkraam, alles passeerde meermaals de revue. Pas in de late namiddag verliet ze de kermis om almaar rechtdoor te wandelen tot aan de zee. Heel die tijd dacht ik aan een passende openingszin.

Ze bengelde met haar benen over het muurtje dat de dijk van het strand scheidde. De beer zat naast haar. 

‘Als ik een huis met zicht op zee voor je koop, wil je dan met me trouwen?’ Ze keek me aan vanonder haar rieten hoed. ‘Ja,’ antwoordde ze zonder aarzelen. ‘Welk huis wil je?’ vroeg ik haar. Meteen wees ze naar de witte villa die helemaal alleen op het einde van de baai stond. ‘Kom morgen naar hier tegen zonsondergang, dan leid ik je rond in je nieuwe huis.’

Haar naam was Suzanne. Ze is met mij getrouwd zodra de formaliteiten in orde waren. De ruïne van de villa staat er nog steeds, zwartgeblakerd. Ik kom er niet meer. Korte tijd na ons huwelijk is ze omgekomen. In slaap gevallen met een smeulende sigaret. De kranten kopten: ‘Pasgehuwde miljonairsdochter komt om in brand.’ Het was een eindeloze nacht.

Lees: Dit verhaal is geïnspireerd op De eindeloze nacht van Agatha Christie, mijn jeugdheldin.