Konstantinos trekt haar zachtjes rechtop en neemt haar in zijn armen. Hij fluistert in haar oor: ‘Waar ben je, mijn lief?’
Ze huilt.
‘Laat het los. Vertrouw je me?’
Ze knikt. Hij drukt haar zachtjes maar kordaat op het bed, trekt haar benen over de rand tot haar voeten op het tapijt rusten. Dan legt hij haar armen boven haar hoofd en houdt ze met zijn ene hand bij elkaar, terwijl hij met zijn andere hand de riem van de kamerjas rond haar polsen wikkelt en vastmaakt. Al die tijd voelt ze zijn harde geslacht tegen haar. Ze krijgt kippenvel. Hij grijpt haar billen vast, bijt in haar hals, likt haar opnieuw en dan glijdt zijn geslacht bij haar binnen en houdt hij het stil. Zo stil dat ze zich alleen daarop kan concentreren.
‘Roep maar,’ zegt hij, ‘je bent vrij.’
Ze schreeuwt het uit. Tegelijkertijd komt hij klaar.
Als ze wakker wordt, ligt hij naar haar te kijken, op zijn zij, leunend op zijn elleboog met zijn hand onder zijn hoofd.
‘Ik heb gesolliciteerd in Barcelona. Ik heb de positie gekregen. Ik kan er beginnen.’
Geschrokken gaat ze rechtop zitten.
‘Laat me uitspreken,’ zegt hij, ‘dit is onze kans. Dit is een morgen waaraan je wel kan denken. Jij komt met mij mee. Ik zal voor jou zorgen. Je zal vrij zijn.’
‘Konstantinos, jij bent evenmin vrij. Ik weet niet welke filosoof jou heeft verteld dat dit de oplossing is, maar dat is ze niet, dat kan niet, dat kan geen antwoord op ons dilemma zijn. Barcelona ligt misschien verder van Londen dan Antwerpen, maar met het vliegtuig ben je er nog altijd even snel. In Barcelona verdwijn je niet.’
‘Ik ben al vrij, je hoeft je over mij geen zorgen te maken. Maar jij bent het niet. Kom met mij mee en jij zal ook vrij zijn.’
‘Hoe laat is het?’ vraagt ze bezorgd.
Hij toont haar zijn uurwerk. 10u. Het zal niet lang duren of Annabelle zal zich afvragen waar ze blijft. Ze kan haar vriendin niet vragen om nog meer voor haar te liegen. Wellicht heeft hij haar al gebeld. Hun dochter wil haar zien. Ze gaat rechtop zitten en begraaft haar gezicht in haar handen die op haar knieën rusten.
‘Valentina, laten we vandaag vertrekken. Voordat je je kan bedenken. Geloof me, dat is het beste. Gewoon gaan.’
‘Ik heb zelfs mijn handtas niet bij,’ zegt ze. ‘Ik wou geen gsm meenemen, ik wou niet aan morgen denken. We kunnen niet vertrekken.’
Hij haalt zijn gsm boven. ‘Andreas, … Goedemorgen… Zou jij Valentina’s identiteitskaart willen ophalen bij haar vriendin?’
‘Nee,’ onderbreekt ze hem.
Konstantinos knikt. ‘Precies, het hotel er tegenover. Laat het maar achter bij de receptie. Over een uur heb je het? Heb je haar nummer? Perfect.’
Ze weet niet of ze geschokt is of blij. Blij dat zij de beslissing niet moet nemen.
‘Gewoon vertrekken? Zonder bagage, zonder iets?’
‘Ja,’ zegt hij.
Het idee begint haar te bevallen.
Lees : Pauline Réage, Het verhaal van O (erotische roman). Luister naar: Bazart, Denk maar niet aan morgen.