‘Ik pieker altijd,’ zegt ze, ‘alleen bij jou piekerde ik nooit. Tot vandaag. Ik ben bang dat we haar nu kwijtraken, onze vrijheid. Ook al hadden we die vroeger maar met momenten, we waren toen wel vrij, Konstantinos. Ik weet niet wat jouw plan is, maar ze vinden ons in een oogwenk. Ik word geseind als een onrustwekkende verdwijning… Zo kunnen we nooit vrij zijn. Jij en ik hebben een gezin, Konstantinos. Wat bezielt ons?’
‘Valentina, Annabelle weet dat je niet onrustwekkend verdwenen bent.’
‘Ze weet dat ik met jou een schijnhuwelijk ben aangegaan…’
‘Geen schijnhuwelijk,’ zegt hij rustig.
‘Bigamie dan…’
‘We zijn geen van beiden getrouwd, Valentina.’
Ze zwijgt. ‘Als ik niet snel iets laat weten aan Annabelle, zal ze denken dat je me ontvoerd hebt of zo…’ ‘
‘Andreas zal met haar praten, dat heb ik hem gevraagd.’
‘Je kan van mijn vriendin niet verwachten dat ze zwijgt. Dat kan ik haar niet aandoen. Dat kan ik mijn gezin niet aandoen.’ Haar stem breekt.
‘Annabelle kent jou ook.’
‘Hoe kan zij aan mijn man uitleggen dat ik er niet ben? Ze kan toch geen enkele aanvaardbare uitleg verzinnen? Laat staan dat ik onbereikbaar ben.’
‘Maak je geen zorgen, Andreas lost het op. Annabelle begrijpt het.’
‘Hoe kan Andreas oplossen dat ik onbereikbaar ben voor mijn gezin?’
‘Wil je het echt weten?’
‘Ja,’ zegt ze.
‘Annabelle zal je man bellen. Ze zal zeggen dat je tijd nodig hebt voor jezelf, dat je niet gestoord wilt worden.’
‘Dat heb ik nog nooit gedaan.’
‘Denk je dat hij het ongeloofwaardig zal vinden?’
‘Ik weet het niet,’ aarzelt ze. ‘Mijn dochter…’
Konstantinos wrijft over zijn kin. ‘Wat wil jij, Valentina?’
‘Ik wil meer tijd,’ antwoordt ze zonder aarzelen.
‘Dat is jouw antwoord.’
Ze leunt met haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Wat zeggen de filosofen over vrijheid? Is vrijheid een illusie? Is onze poging om te ontsnappen aan ons bestaan een vlucht?’
‘Ja, het is letterlijk een vlucht,’ zegt hij.
Ze lacht.
‘Wat gaan we doen in Barcelona? Blijven we daar enkele dagen en keren we dan terug naar ons oude leven? Is dit onze geheime huwelijksreis?’ Ze lacht door haar tranen heen.
‘Als je dat wilt,’ antwoordt hij, ‘maar ik meende het toen ik zei dat ik ervoor wil zorgen dat je vrij bent. Niet voor een paar dagen, maar voor altijd.’
‘Wat is jouw plan?’
‘Ik ga werken aan de universiteit van Barcelona en ik zorg voor jou. Niemand zal je zoeken. Behalve Annabelle kent niemand uit jouw omgeving mij.’
‘En jouw gezin?’
‘Je moet je geen zorgen maken over mijn gezin. Barcelona of Antwerpen, voor mij maakt het niet uit.’
‘Dus ik ‘bevrijd’ me van mijn gezin, maar jij niet van het jouwe?’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Mijn situatie is anders. Ik ben al vrij.’
‘Oké,’ zegt ze, maar het voelt verkeerd. Tijd wil ze, maar in haar hoofd klinkt het verwijt dat haar sinds haar kindertijd achtervolgt, dat ze altijd twijfelt en door haar getwijfel alles verliest.
Lees: Sheila Heti, Moederschap. Fundamentele twijfel over moederschap. Rebecca Solnit, Herinneringen aan mijn onzichtbaarheid: ‘Het leven zit vol met keuzes en je krijgt zelden de kans om terug te gaan en toch de andere afslag te nemen. (…) sektes (…) leken te zijn voortgevloeid uit het feit dat mensen die eigenlijk als brave burgers waren opgevoed werden losgelaten in een tijd waarin een soort anarchistische vrijheid heerste. Door op een soort radicale manier terug te keren naar blinde gehoorzaamheid (…) drong tot me door (…) begreep ik waarom mensen zich (…) daartoe aangetrokken voelden: een kans om de zware last van verantwoordelijkheden die bij volwassen worden hoorde, terug te geven, niet meer dagelijkse keuzes te hoeven maken en je niet meer bezig te hoeven houden met de gevolgen van die keuzes, een kans om terug te keren naar iets wat leek op de kindertijd (…) Ik besefte dat je door je vrijheid op te geven, werd verlost van je zelfstandigheid.’ (p. 21-22)