In de spiegeling van de viswinkelruit observeer ik de vrouw die zo abrupt voor mij is komen staan. Zichtbaar opgemaakt met lange wimpers, een blauwe blazer, een lange katoenen blauwe broek, ballerina’s en een Valentino-handtas. Ze krijgt meteen een stempel. Voelt zich beter. Ze wordt geflankeerd door een man. Een koppel dat het gemaakt heeft. Ergens in de veertig. Alles keurig op een rij. Geen kinderen, gok ik. 

Terwijl ik me afvraag wat er door me heen gaat – Afgunst? Waarom? – draait ze zich naar me toe: ‘Staat u te wachten?’ Ik knik. Waarna ze achter mij in de rij gaat staan. Eensklaps ben ik beschaamd over mijn gedachten. Het is een Mevr. Stijlvol. Wat zouden haar lievelingsbloemen zijn? Anemonen? Blauwe.

‘Mevrouw,’ onderbreekt ze opnieuw mijn gedachten, ‘ik denk dat de visman u wenkt om u te bedienen.’ 

Als ik met mijn kabeljauwfilet weer buiten sta, kijk ik nog even naar haar door de winkelruit. Wat zou ze kopen? Gemarineerde zalm? Vongole? Viseieren? Nee, natuurlijk niet. Wat lomp van mij om dat te denken.

Dikke druppels vallen uit de lucht. Terwijl ik onder de gaanderij schuil, loopt het koppel gearmd onder een grote statige paraplu mij even later voorbij. Bij wijze van afscheid wens ik hen bij de zalm gekoelde champagne toe. Op een volmondig ja aan wat het leven hun toeroept. 

Afgunst omdat ze het niet alleen lijken te horen maar er ook naar lijken te leven? Of vergis ik me? Verblindt de schittering van de azuurblauwe spiegelgladde oppervlakte mij? Misschien wordt hij mijlen diep door donkere woelige waters gesmoord? Die hoogstpersoonlijke roep die we als kinderen zo goed herkenden, maar die vele volwassenen zijn vergeten.

Hoor jij hem? Volg hem! 

Ik trek de hoes over de kinderwagen. Zou ze de bloemen zelf kopen?

Lees: Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway. Snob, vrouw van mijn hart, overdenkt haar leven. De naïeve en sentimentele romanschrijver van Orhan Pamuk over schrijven.